Weg rode pijlen trauma

Ik heb het erop na geslagen: 26 januari liepen we ook de rode pijlen route. Het was bitterkoud, er lag bevroren sneeuw, geen grip. Vervloekt heb ik die route. Jan en M. lopen makkelijk in januari en beloven mij revanche. Gister was het zover.

Prachtig loop weer, een graad of achttien met een windje. Dat koelt lekker af. Van sneeuw is geen sprake meer. Ik kijk ook nog eens naar de route van januri en we lopen exact hetzelfde rondje, maar wat een verschil.

De enkel speelt wat op maar de benen voelen goed. En net als vaker trek ik mezelf na vijftien kilometer op gang. Het is dat dat ik Wim roep dat we het breakeven point gaan naderen, hij levert in en ik kom op. Aan het eind zit hij er inderdaad doorheen. Opmerkelijk hoe voorspellend zoiets is.

Marlies loopt stijf mee. De conditie is oke maar de spieren zitten strak op het lijf. Dat loopt niet fantastisch. Ook Jan klaagt. Hij zit aan het elastiek. Vreemd vind ik het niet, ze hebben stuwwaltrail én een halve in de benen. Ik heb me deze week dankzij een haringparty op donderdag weten te sparen. Het lijf heeft gerust. En dat komt op zo'n zaterdag naar boven.

Thuis tellen we ruim 27 km in een gmiddelde net boven de 10. Lekker gelopen, zeg je dan op zo'n moment. Nu maar hopen dat de enkel zich goed houdt..........